To ακόλουο άρθρο είναι από το
olympia.gr και αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να το διαβάσετε.
- Η πλειοψηφία δεν μπορεί να γίνεται σεβαστή από ένα κράτος γιατί το κατεβάζει στο επίπεδο της. Το κράτος οδηγείται από ολίγους ή ακόμα και έναν.(Μ. Μουσολίνι, Ο ορισμός του Φασισμού)
- Oι πολιτικοί, δεν είναι εδώ για να εκφράζουν τον μέσο όρο ούτε για να σύρονται από τις πλειοψηφίες. Aλίμονο. Tότε θα κάναμε μια καλή δημοσκόπηση για κάθε θέμα μικρό ή μεγάλο και θα είχαμε τις λύσεις. (Γιώργος Α. Παπανδρέου, ΚΛΙΚ 1999)
Λίγοι ηγέτες στον πλανήτη κατάφεραν να βρεθούν στη θέση της απόλυτης Ηγεμονίας ενός κράτους. Φαίνεται όμως πως ο δρόμος για την απόλυτη ηγεμονία είναι κοινός, απαιτεί τις ίδιες πρακτικές πέραν από ιδεοληψίες ή ταμπέλες. Η πορεία του Γιώργου Παπανδρέου θυμίζει ότι η επίτευξη της ολοκληρωτικής εξουσίας, περνάει από αυτό που ο Μουσολίνι όρισε ως “Φασισμό”.
Τρανταχτές ομοιότητες, στην ιδεολογία, μεθοδολογία και πορεία των δύο ανδρών, τόσο στο κυνήγι της εξουσίας όσο και στο σύστημα διακυβέρνησης (σύμφωνα πάντα με τα πρώτα δείγματα του ΓΑΠ). Παράλληλοι βίοι που αποδεικνύουν ότι είτε έξωθεν παράγοντες καθορίζουν την κατάληψη μίας ηγεμονίας ή εντέλει, η ολοκληρωτική εξουσία περνά από δοκιμασμένα μονοπάτια…
Γόνος σοσιαλιστή αλλά και αναρχοσυνδικαλιστή ο Μπενίτο Μουσολίνι, είχε όμως πολύ στενή σχέση με τη μητέρα του. Ένθερμος σοσιαλιστής και ο ίδιος, έφυγε από την Ιταλία και περιηγήθηκε σε χώρες και πόλεις ως μετανάστης. Έκανε πολλές δουλειές όλο αυτό το διάστημα ακόμα και βαριές που φαίνεται να του άφησαν κάποια προβλήματα υγείας.
Κοινή λοιπόν η οικογενειακή πορεία, η μετανάστευση αλλά και οι ιδεολογικές καταβολές και των δύο μεγάλων αυτών προσωπικοτήτων. Σοσιαλιστικές οικογένειες, σοσιαλιστές και οι ίδιοι, μετανάστες από το τρυφερό της ηλικίας τους, κάνοντας σκληρές δουλειές για να επιβιώσουν. Ο Γιώργος Παπανδρέου αναφέρεται συχνά στις περιπέτειες του ως μετανάστης (δείγμα του πόσο τον επηρέασε), στις πολλές χώρες που άλλαξε, στις σκληρές δουλειές και μάλιστα στο πρόβλημα σκολίωσης που απεκόμισε από τη νεαρή του ηλικία.
Κατά των “Εθνικών” πολέμων ενάντια στην Τουρκία, υπέρ των πολέμων του κεφαλαίου.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ο Μουσολίνι επέδειξε αντιπολεμική και φιλειρηνική δράση κατά τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο γεγονός που τον οδήγησε στην φυλακή. Το 1911, όταν η Ιταλία ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία, ο Μουσολίνι και το σοσιαλιστικό κόμμα δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας, αναγκάζοντας την Ιταλία να υπαναχωρήσει, γεγονός που είχε ολέθρια αποτελέσματα για τους Χριστιανικούς πληθυσμούς της Δύσης μετέπειτα.
Αντίθετα, ο Μουσολίνι ήταν υπέρμαχος της εισόδου της Ιταλίας στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο ακολουθώντας το μεγάλο κεφάλαιο της εποχής και τους βιομηχάνους που ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της σύρραξης, λόγω βεβαίως συμφερόντων. Ίδρυσε μάλιστα και την οργάνωση Fasci d’ Azione Rivoluzionaria (Πυρήνες επαναστατικής δράσης) που είχε χρηματοδότηση από το εξωτερικό.
Οι παραλληλισμοί με την εως τώρα δράση του Γεωργίου Παπανδρέου ως υπουργού εξωτερικών στις κυβερνήσεις Σημίτη είναι εμφανείς. Ο Γ. Παπανδρέου ήταν διαχρονικά υπέρμαχος της σύγκλισης με την Τουρκία, παρ’ όλα τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί (Ίμια, Οτσαλάν, Κύπρος, Γκρίζες ζώνες κλπ). Όντας βεβαίως κυβερνητικό στέλεχος δεν χρειαζόταν να κάνει “αντάρτικο” για να περάσει τις θέσεις του αφού η πολιτική του έβαζε σε δεύτερη μοίρα το Εθνικό συμφέρον προς όφελος της ειρήνης με την Τουρκία.
Αντίθετα, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο ένθερμος υποστηρικτής του πολέμου των ισχυρών της Ευρώπης (δλδ του Γερμανικού κεφαλαίου) ενάντια της Σερβίας. Ο ρόλος του μάλιστα καταλυτικός, δεδομένης της άρνησης των Ελλήνων να συμπαραταχθούν ιδεολογικά αλλά και του μηδενικού συμφέροντος για την Ελλάδα. Στο τέλος του άρθρου θα δούμε και τις αποφασιστικές μεθοδεύσεις του ΓΑΠ σε αυτή την κατεύθυνση, που δεν δίστασε ακόμη και να συγκρουστεί, να αποκρύψει την αλήθεια και να αδιαφορήσει για τη λαϊκή βούληση.
Πολιτική δράση
Παρά τις σοσιαλιστικές του θέσεις, ο Μουσολίνι έδρασε εναντίον των εργατών οργανώνοντας εκστρατείες τιμωρίας και έτσι κερδίζει τη συμπάθεια και τη στήριξη των βιομηχάνων. Η πολιτική θεώρηση του Μουσολίνι στηριζόταν στην υποτιθέμενη υπέρβαση των κατεστημένων πολιτικών οριοθετήσεων αριστεράς, δεξιάς, κέντρου θέτοντας τον “φασισμό” (όπως είχε συντμήσει τον τίτλο των “πυρήνων αγώνα” για να βαφτίσει το κόμμα του) πέρα και πάνω από αυτές. Επαγγελλόταν ριζοσπαστικές αλλαγές χωρίς όμως ποτέ να παρουσιάζει επίσημο πρόγραμμα και τρόπους εφαρμογής τους. Γενικότερα η πρακτική του είχε να κάνει με τον έντονο θεατρινισμό, που εκδήλωνε, και την οξεία ρητορεία του με τάσεις υπερβολής και εντυπωσιασμού.
Παρόμοια είναι και η τακτική του Γ. Παπανδρέου αυτούς τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης. Κατά μέτωπον επίθεση και στα χαμηλότερα στρώματα παρά τις σοσιαλιστικές του καταβολές, πλήρης στήριξη των βιομηχάνων δια στόματος Δασκαλόπουλου και άλλων όπως είδαμε πρόσφατα. Μιλούσε και αυτός για ριζοσπαστικές αλλαγές χωρίς όμως να παρουσιάσει κάτι συγκεκριμένο, ενώ όλες οι προεκλογικές του εξαγγελίες ήταν για εντυπωσιασμό αφού από τα λίγα συγκεκριμένα μέτρα που προανήγγειλε όχι μόνο δεν εφάρμοσε τίποτα αλλά φαίνεται να κάνει ακριβώς τα αντίθετα. Σαφής είναι και η πρόθεση του, όπως και του Μουσολίνι να αποτάξει το “σοσιαλιστικό” στοιχείο του κόμματος αφού έχει ήδη προβεί σε μία άτυπη μετονομασία χρησιμοποιώντας συνεχώς τον όρο “Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη”.
Η πορεία προς την εξουσία – η χρήση του παρακράτους.
Ο Μουσολίνι απέδιδε τεράστια σημασία στην προπαγάνδα εντός και εκτός Ιταλίας. Ο τύπος, το ραδιόφωνο, η εκπαίδευση και η κινηματογραφική παραγωγή εποπτεύονταν προσεκτικά ακόμα και πριν την κατάκτηση της εξουσίας. Διαφωνούντες, πολιτικοί αντίπαλοι, αλλά ιδιαίτερα εφημερίδες, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί έπεφταν στην οργή των περιβόητων μελανοχιτώνων, του παρακράτους δηλαδή που χτυπούσε ανά πάσα στιγμή έχοντας πίσω του έναν πανίσχυρο μηχανισμό νομικής υποστήριξης. Έφεραν μάλιστα το τελικό χτύπημα το 1922: Οι φασιστικές ομάδες Μελανοχιτώνων, που είχε οργανώσει, δρούσαν τρομοκρατικά σε όλη τη χώρα. Στις 28 Οκτωβρίου ο Μουσολίνι οργανώνει τη Marcia su Roma (Πορεία προς τη Ρώμη) και στις 31 Οκτωβρίου 100.000 Μελανοχίτωνες, μέλη των Φασιστικών Φαλάγγων, εισέρχονται στη Ρώμη και παρατάσσονται απέναντι από την αστυνομία. Ο Βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ (Vittorio Emanuele III), αδύναμος να ελέγξει την κατάσταση και με την απειλή του εμφυλίου να επικρέμαται πάνω από τη χώρα, παραδίδει την εξουσία στο Μουσολίνι, ορίζοντάς τον πρωθυπουργό.
Ο Ν. Καζαντζάκης έγραφε χαρακτηριστικά (διατηρούμε την ορθογραφία) για τους Μελανοχιτώνες: Όπως είναι ο μπολσεβικισμός ένα σύνθημα πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πνεματικό κλπ. όμοια κι ο Φασισμός. Νέοι από 15 χρονών γυρίζουν τους δρόμους με τα μάβρα τους πουκάμισα, μάβρους σκούφους, σε διαρκή επιστράτεψη. Περιοδικά τέχνης πλήθος εκδίδονται με φασιστικό ιδανικό.
Ο Γιώργος Παπανδρέου από την εποχή του Σημίτη, φρόντισε να έχει τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ, σε συντριπτικά σημεία που όπως είδαμε στις πρόσφατες εκλογές αλλά και μετεκλογικά αγγίζουν το 95%. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις τέχνες όπου ο εκσυγχρονισμός φρόντισε να διοχετεύει κονδύλια σε “φίλιους” δημιουργούς, αφήνοντας εκτός ταμείου τους ιδεολογικά αντίθετους.
Στο θέμα του παρακράτους βέβαια, όπως είδαμε σε προηγούμενο άρθρο, υπάρχουν αρκετές ενδιαφέρουσες συμπτώσεις που όμως καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Δηλαδή, εδώ δεν έχουμε κάποια επίσημη δημιουργία παρακρατικού μηχανισμού από το ΠΑΣΟΚ ή τον Γ. Παπανδρέου, έχουμε όμως την δημιουργία των “αντεξουσιαστών” που συμπίπτει χρονικά με την επικράτηση του εκσυγχρονισμού. Οι “αντεξουσιαστές” φαίνεται να προέρχονται από τον αναρχικό χώρο, όπως ακριβώς οι μελανοχιτώνες, χωρίς όμως καμμία ιδεολογική ή πρακτική συγγένεια. Έχουν την ίδια αμφίεση (όπως περιγράφει και ο Ν. Καζαντζάκης) με τους Μελανοχιτώνες, έχουν τον ίδιο τρόπο δράσης, ακόμα και τα ίδια προσωνύμια σε επιμέρους οργανώσεις (Πυρήνες της φωτιάς για τους αντεξουσιαστές – Πυρήνες του Αγώνα για τους μελανοχιτώνες κλπ).
Οι μεγαλύτερες συμπτώσεις όμως είναι δύο: Οι “αντεξουσιαστές” στάθηκαν οι μόνοι αρωγοί στις αποφάσεις του Γ. Παπανδρέου, όταν αυτές ήταν ενάντια στο κοινό αίσθημα, τρανταχτό παράδειγμα οι βομβαρδισμοι της Σερβίας όπου οι “αντεξουσιαστές” έκαναν λυσσαλέο αγώνα για να επιβάλλουν την απόφαση του ΓΑΠ να συμπαραταχθεί με το Γερμανικό κεφάλαιο, χωρίς βέβαια να διαφαίνονται κάποιες απ’ ευθείας σχέσεις, παρά μόνο ιδεολογική συγγένεια. Διαβάστε σχετικά: http://olympia.gr/2010/02/07/pasok-parakratos/
Η Δεύτερη περίπτωση έρχεται να μας θυμίσει το πρόσφατο παρελθόν που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Αντιπαραβάλουμε ακριβώς το κείμενο της wikipedia για την τελική επικράτηση του Μουσολίνι, με τα γεγονότα από τον Δεκέμβρη του ‘08 και έπειτα: Οι ομάδες των “αντεξουσιαστών” δρούσαν τρομοκρατικά σε όλη τη χώρα… Έρχονται αντιμέτωποι με την αστυνομία στην Αθήνα και η πόλη μετατρέπεται σε πραγματική κόλαση με επιμέρους τρομοκρατικά χτυπήματα… τελικό χτύπημα οι πυρκαγιές του Σεπτέμβρη και το ολοκαύτωμα της Αττικής όπου βρέθηκαν αρκετοί εμπρηστικοί μηχανισμοί, ίδιοι με αυτούς που χρησιμοποιούσαν “αντεξουσιαστικές” οργανώσεις, ενώ οι εστίες φωτιάς ξεπηδούσαν κατά δεκάδες όταν δεν υπήρχε προφανής λόγος για “φυσικά αίτια” (νυχτερινές ώρες, άπνοια κλπ). Ο Εμπρησμός δασών είναι άλλωστε προσφιλής μέθοδος φασιστικών οργανώσεων διαχρονικά, προκειμένου να δημιουργήσουν κοινωνική αναταραχή και δυσπιστία προς τις δημοκρατικές κυβερνήσεις. Ο Κ. Καραμανλής, κατ’ ουσίαν παραδίδει την εξουσία στον Γ. Παπανδρέου μετά από λίγες ημέρες.
Παπανδρέου και Μουσολίνι για το Έθνος, τον Ρατσισμό και την Θρησκεία
Εδώ είναι η στιγμή να ρίξουμε φως σε ορισμένες παρερμηνείες για τις απόψεις του Μπενίτο Μουσολίνι σχετικά με αυτά τα θέματα. Ο Μουσολίνι όχι μόνο δεν ήταν υπέρμαχος του ρατσισμού αλλά ούτε καν Εθνικιστής. Αντίθετα απεχθανόταν το Ιταλικό Έθνος και ήταν ο πρώτος που απέριψε ξεκάθαρα στο ιδεολογικό του μανιφέστο “Ο ορισμός (ή ιδεολογία) του Φασισμού”:
- Η έννοια της “Ράτσας” είναι εντύπωση και όχι πραγματικότητα.
- Η Ράτσα ή η Γεωγραφική προέλευση δεν παίζει ρόλο. Όποιος υιοθετεί τις ιδέες μας είναι μαζί μας.
- Το Έθνος υποσκελίζεται, εξαφανίζεται από το Κράτος. Το Φασιστικό Κράτος.
- Το “καλύτερο αίμα” κάποια στιγμή θα μπει σε έναν ανόητο ή ένα κουνούπι.
Αργότερα, υπό την πίεση των Ναζί επέτρεψε τον διωγμό των Εβραίων στην Ιταλία. Να σημειωθεί ότι η ερωμένη του, γνωστή και ως “Μητέρα του φασισμού”, η Μαργαρίτα Σαρφάτι ήταν Εβραία. Διαβάστε σχετικά για την Σαρφάτι και τη θέση των Εβραίων στο καθεστώς Μουσολίνι: Η μητέρα του Φασισμού
Ο Γιώργος Παπανδρέου επίσης διαφωνεί τόσο με την έννοια του Έθνους αλλά και του ρατσισμού. Από τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης, έκανε αισθητές τις προθέσεις του καταργώντας την λέξη “Εθνικό” από πολλούς τομείς της δημόσιας διοίκησης και τα υπουργεία. Κατέστησε σαφές ότι η ισχυροποίηση του Κράτους είναι το ζητούμενο και το κράτος είναι μηχανισμός εξουσίας και όχι “συναισθηματικές ή ιστορικές παραδόσεις” όπως η έννοια Έθνος. Άλλωστε η υιοθέτηση των πολιτικών πεποιθήσεων της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης υπερβαίνει την έννοια της Ράτσας ή του Έθνους, γεγονός που φάνηκε έμπρακτα κατά την εσωκομματική διαδικασία διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ όπου κλήθηκαν να ψηφίσουν όσοι “υιοθετούσαν τις ιδέες του κινήματος” χωρίς εθνικό ή φυλετικό περιορισμό. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια που στην ουσία ακυρώνει την έννοια του Έθνους αποθεώνοντας την εξουσία του Κράτους, του νέου Κράτους εις βάρος των παραδοσιακών θεσμών.
Ακριβώς ίδια τακτική με την παρούσα του Παπανδρέου όσον αφορά την αστυνομία είχε κάνει και ο Μουσολίνι καταργώντας την Εθνική αστυνομία και ιδρύοντας την Φασιστική αστυνομία, αφαιρώντας τα Εθνικά διακριτικά από τις στολές.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ το ΠΑΣΟΚ στις διαφημίσεις του έδειχνε πλήθος (κομπάρσους) με Ελληνικές σημαίες να αποθεώνουν τον Γ. Παπανδρέου, στην πραγματικότητα, στις ανοιχτές εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε σχεδόν καμία Ελληνική σημαία παρά μόνο σημαίες του κόμματος. Εδώ φαίνεται η ισχύς της ιδεολογίας που υπερέχει τις όποιας “Εθνικής ομοψυχίας και συνοχής”. Όποιος ενστερνίζεται τις ιδέες μας, είναι μαζί μας.
