Το πανηγύρι των ευρωψηφοδελτίων

Η ανακοίνωση των ευρωψηφοδελτίων των δύο μεγάλων κομμάτων απλώς επιβεβαίωσαν αυτό που είχαν προαναγγείλει και αυτή τη φορά οι ανακοινώσεις των ευρωψηφοδελτίων των μικρότερων κομμάτων. Ότι δηλαδή για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά κόμματα οι ευρωεκλογές δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πεδίο εγχώριας κομματικής αναμέτρησης, επικοινωνίας κενής πολιτικού περιεχομένου και τακτοποίησης εσωκομματικών λογαριασμών. Το δυστύχημα είναι ότι στον κομματικό ρυθμό χορεύει το σύνολο των ελληνικών ΜΜΕ και, αναλόγως, κόμματα και ΜΜΕ χορεύουν τον ελληνικό λαό.
Αλήθεια, πως αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στις 7-8 εκλόγιμες θέσεις (και σε ολόκληρη τη λίστα) δεν έχουν παρά δύο ευρωβουλευτές από την προηγούμενη σύνθεση του ευρωκοινοβουλίου; Τι άλλο συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κανείς από το ότι όλα τα κόμματα έσπευσαν να κολλήσουν δίπλα στο όνομα του κάθε υποψηφίου, ακόμη κι αν αυτός δεν πρόκειται να εκλεγεί, την επαγγελματική του ιδιότητα προκειμένου να πείσουν τους πολίτες – ψηφοφόρους ότι… ενδιαφέρονται για όλες τις κοινωνικές ομάδες ακόμη κι αν τις έριξαν στον πάτο της λίστας; Π.χ. όλοι έχουν από έναν μουσουλμάνο, έναν μετανάστη, έναν αγρότη, έναν με ειδικές ανάγκες, ένα νεολαίο…
Πως μπορεί να ερμηνεύσει κανείς το παιχνίδι με τους επικεφαλής, που στην ουσία καμία αξία δεν έχει παρά μόνο επικοινωνιακή; Πώς να ερμηνευθεί το γεγονός ότι οι θέσεις των αυριανών εκπροσώπων του ελληνικού λαού στο κορυφαίο αντιπροσωπευτικό όργανο της Ενωμένης Ευρώπης διαμοιράζονται ανάλογα με τις εσωκομματικές ισορροπίες;
Αυτά ισχύουν για όλα τα κόμματα και για όλα σχεδόν τα πρόσωπα. Όμως, τρανότερη απόδειξη όλων αυτών είναι ίσως η Μ. Γιαννάκου. Ως υπουργός Παιδείας ταυτίστηκε όχι απλώς με ένα εκπαιδευτικό βιβλίο Ιστορίας αλλά με ένα ολόκληρο σύστημα αντεθνικής ρητορείας και πρακτικής με διεθνείς διαστάσεις, με μια συγκεκριμένη πολιτική τάση που απεργάζεται έναν νέο ξεριζωμό του ελληνισμού: τον ξεριζωμό της συλλογικής ιστορικής μνήμης. Είτε ως πολιτική άποψη είτε ως πολιτική πράξη, αποδοκιμάστηκε από τον ελληνικό λαό, με την πιο δημοκρατική διαδικασία, χωρίς «έκτακτα στρατοδικεία»: τις βουλευτικές εκλογές. Λίγοι πολιτικοί στην νεώτερη πολιτική ιστορία είχαν το «τυχερό» της Μ. Γιαννάκου. Έμεινε εκτός. Από το σημείο να κερδίζει τη συμπάθεια σε ανθρώπινο επίπεδο λόγω του προβλήματος υγείας μέχρι να εμφανίζεται ως πολιτικός «κοινής αποδοχής» απέχει παρασάγγας.
Στην πολιτική λίφτινγκ προσώπου δεν επιτρέπεται, ακόμη κι αν πρόκειται για τον ευειδή Παπακωνσταντίνου που γνώριζε καλά τα του Βατοπεδίου. Μπορείς να φτιάξεις λίγο από δω, μπορείς να σουλουπώσεις λίγο από κει, το πρόσωπο όμως δεν μπορείς να το αλλάξεις, έχει ταυτότητα, έχει παρελθόν. Πολιτική επικοινωνία κενή πολιτικής ουσίας δεν υπάρχει, παρά μόνο ως πυροτέχνημα. Και τα πυροτεχνήματα όταν τα στέλνεις ψηλά, εξαφανίζονται…

By Γιάννης Κεσσόπουλος

Posted in: politics