...«Όλοι θα πεθάνουμε, δεν είναι καλύτερα να ζούμε την κάθε μέρα λες και είναι
η τελευταία μας πάνω στη γη, παρά να πέφτουμε στο λούκι της απληστίας;»...
Μάνος Ξυδούς
 |
ΚΕΙΜΕΝΟ/ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΕΛΕΝΗ ΧΡΗΣΤΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ Ως3
Το «παιχνίδι με τις λέξεις» και τα συναισθήματα, είναι ο κρυμμένος μπαλαντέρ στο μυαλό της πάλαι ποτέ ψυχής των Πυξ Λαξ. Μιας ψυχής που μετατράπηκε με εξίσου μοναδική επιτυχία, σε μοναχικό περιπατητή στο μουσικά δρώμενα. Άλλωστε ξέρει καλά, ότι όταν θέλει παρέα, οι φίλοι, πάντα θα είναι εκεί για εκείνον... Τα δικά του φωτεινά αστέρια και ας προσπαθεί φιλότιμα να μας παραπλανήσει με τον τίτλο της νέας του δισκογραφικής δουλειάς που κυκλοφορεί από την Impact, υποστηρίζοντας ότι δεν ξέρει τον συντομότερο δρόμο για τα αστέρια... Ο Μάνος Ξυδούς μιλάει «εκ βαθέως» στο Ως3.
Ακούγοντας το νέο σας cd «Τα αστέρια θα είναι πάντα μακριά», αναγνώρισα ένα ιδιαίτερο κράμα από στίχους ερωτικούς, αλλά και με κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό. Δεκατέσσερις νέοι δρόμοι, οδηγεί κάποιος από αυτούς πιο κοντά στην ψυχή σας σήμερα;
Για να βρεις ένα δρόμο, το δρόμο της ψυχής είναι πάρα πολύ δύσκολο, είναι σκοτάδι μέσα εκεί... Όσο και να προχωρήσεις τόσο το σκοτάδι θα πυκνώνει, πολύ δύσκολα θα βρεις το φως, εκτός εάν έχεις κάνει την προσωπική υπέρβαση και έχεις φτάσει σε άλλα επίπεδα...Τις πιο πολλές φορές όλοι μας συμβιβαζόμαστε με τη μισή αλήθεια, την κάνουμε ολόκληρη και ζούμε με αυτό. Αυτό που έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι δυστυχώς τα τραγούδια δεν οδηγούν πάντα κάπου. Πολλές φορές δημιουργούμε ένα τραγούδι και μετά από ένα χρονικό διάστημα όταν φτιάχνουμε ένα άλλο, μπορεί εκείνο να απορρίπτει το προηγούμενο. Ρευστά είναι όλα τα πράγματα στον χώρο της τέχνης. Με λίγα λόγια πιστεύω, ότι η απόλυτη τέχνη είναι η γέννηση, που πραγματοποιείται από τη γυναίκα. Αυτή είναι και πραγματική ουσία της ζωής και όχι να φτιάξουμε ένα έργο-τέχνης, που πόσο μάλιστα θα το έχουμε για πώληση.
Μια νέα δουλειά με τη συμμετοχή, φίλων από τα παλιά, όπως ο Χάρης Κατσιμίχας, αλλά και νέων όπως ο Γιάννης Χαρούλης, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, οι «Defiles des ames». Τελικά οι παρέες φτιάχνουν ιστορία;
Πάντα οι παρέες, από παλιά, με την καλή και την κακή έννοια της λέξης «παρέα», δημιουργούσαν ιστορία. Η μουσική είναι παρεΐστικο πράγμα. Δεν μπορεί ο καθένας μας να είναι κλεισμένος σε ένα καβούκι, φορώντας παρωπίδες και πιστεύοντας ότι αυτό που κάνουμε, είναι το καλύτερο στον κόσμο και ταυτόχρονα θεωρώντας οτιδήποτε κάνουν οι άλλοι, είναι ένα τίποτα. Μεγάλος μύθος αυτό. Πιο εύκολα δημιουργείς κάτι, όχι απαραίτητα και κάτι μεγάλο, αλλά δημιουργείς...Ιδίως όταν έχεις την υποστήριξη ή τη βοήθεια φίλων ή γνωστών. Ουδείς είναι τέλειος ή αλάνθαστος, όλοι ατέλειες έχουμε και ειδικά εμείς που μεγαλώσαμε, μη σπουδάζοντας μουσική. Οι πιο πολλοί είμαστε αυτοδίδακτοι. Απλώς, είχαμε ακούσματα από διάφορα ρεπερτόρια και μουσικές, όταν ήμασταν πιο νέοι και με τις γνώσεις που κουβαλάει ο καθένας μας, προσπαθούμε να τα βγάλουμε προς τα έξω. Όταν έχεις και φίλους μαζί, ο καθένας καλύπτει τα κενά του άλλου και το αποτέλεσμα είναι πιο θετικό.
Από τις νέες ανερχόμενες φωνές στην Ελλάδα, ξεχωρίζετε κάποιον, που θα γράφατε στίχους για εκείνον; Τον τελευταίο καιρό, έχετε δώσει στίχους σας, σε άλλους καλλιτέχνες;
Ξέρεις δεν είμαι από εκείνους του ανθρώπους που μπορούνε να γράψουνε κάθε μέρα τραγούδια, και μάλιστα, το πιο δύσκολο από όλα είναι να γράφεις στίχους. Διότι μουσική, πες με λίγες γνώσεις που έχεις, εφτά είναι τα ακόρντα, άντε τα κάνουμε δέκα, ας πούμε, κάτι μπορείς να κάνεις. Αλλιώς όμως λειτουργούν τα λόγια στο χαρτί, τα θέματα, που λέμε. Γι' αυτό και οι παλιοί ποιητές ή οι στιχουργοί, έψαχναν πολύ τη θεματολογία τους. Τους στίχους δεν μπορείς να κάτσεις σε ένα κομπιούτερ και να πάρεις ένα πρόγραμμα ομοιοκαταληξίας και να δημιουργήσεις έτσι ένα τραγούδι. Στην Ελλάδα, ποτέ δεν είχαμε έλλειψη από καλές φωνές και αξιόλογες προσωπικότητες. Πιστεύω ότι πάντα πρέπει να δίνουμε και μια και δυο και τρεις και αμέτρητες ευκαιρίες στους νέους, γιατί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για εκείνους σήμερα. Ο Γιάννης Χαρούλης, είναι πολυτάλαντος και μικρός σε ηλικία, συνάμα άκουσα το δίσκο μιας κοπέλας, Μόνικα τη λένε, βέβαια είναι αγγλικός στίχος, αλλά μου άρεσαν πολύ. Επίσης ο Λεωνίδας Μπαλάφας, που συμμετέχει και στο νέο μου cd, έχει έναν αυθορμητισμό που τον έχω συναντήσει στις παλιές καλές φόρμες του rock n' roll, εύχομαι να μη το χάσει ποτέ αυτό του το στοιχείο. Πάρα πολλά συγκροτήματα με γοητεύουν, αρκετά τα βλέπω στα προβάδικα, γιατί η μουσική μέσα σε αυτά δημιουργείται, σχεδόν κάθε πολυκατοικία, έχει και το δικό της συγκρότημα σήμερα. Ξεχωρίζω ακόμη τους Locomondo, νέα παιδιά που δεν έχουνξεπεράσει ηλικιακά τα τριάντα, διατηρούν ένα συγκρότημα με ιδιαίτερο ύφος, με το δικό τους προσωπικό στίγμα. Επαναλαμβάνω και πάλι πρέπει να πιστέψουμε όλοι στα νέα παιδιά. Η τέχνη αυτό είναι, εάν δεν σπρώχνουμε στην επιφάνεια τους νέους, θα ξεχαστούμε και εμείς. Έτσι είναι το παιχνίδι, όταν θα υπάρξει ο καινούργιος, θα παίξει και κάποιο τραγούδι δικό σου, θα σε θυμηθεί και εσένα ο κόσμος. Εάν δεν υπάρχουν νέοι, μια αρμονική δηλαδή συνέχεια, έχεις ξοφλήσει και εσύ...
Εάν σας έλεγα να μου εκφράσετε με χρώματα, με μια ζωγραφιά και αντίστοιχα με μια μυρωδιά, την αίσθηση από την νέα σας δουλειά;
Είμαι πολύ κακός στην ζωγραφική καλικαντζούρες έφτιαχνα πάντοτε. Νομίζω το εξώφυλλο του νέου cd μου, που το έχει κάνει μια νέα ζωγράφος η Νέλλη Μονογιού τα απεικονίζει όλα, ένα δάκρυ, τίποτε άλλο. Όπως τελευταία κάτι που είδα στη τηλεόραση και με άγγιξε βαθιά, μια κοπελίτσα, σε μια έκκληση που έκανε προς τους αστυνομικούς, με τα γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας είχε πει: «Μην ρίχνετε δακρυγόνα για να κλάψουμε, κλαίμε και από μόνοι μας». Ήταν ότι πιο ποιητικό έχω ακούσει το τελευταίο καιρό από όλους μας. Εμείς καθόμαστε με τις ώρες να γράψουμε ένα τραγούδι και το κοριτσάκι το είπε, έτσι αυθόρμητα, με δυο λέξεις, περιέγραψε μια κοινωνική κατάσταση σημερινή, που κανείς δεν θα μπορούσε να την περιγράψει καλύτερα.
Από μικρός αγαπούσατε το «παιχνίδι» με τις λέξεις; Θυμάστε πότε γράψατε τον πρώτο ερασιτεχνικό σας στίχο και εάν ναι θα μας τον χαρίσετε;
Όταν παίζαμε με τα συγκροτήματα της εποχής εκείνης σε ηλικία 16-17 χρονών, προσπαθούσαμε να αποτυπώσουμε αυτά που βλέπαμε πιο πολύ στο σινεμά, τότε δεν υπήρχαν βιντεοκλίπ. Σινεμά, και μετά καθόμασταν ατελείωτες ώρες μπροστά στον καθρέπτη και προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον Πρίσλεϊ, τον Μικ Τζάκερ, με ερασιτεχνική διάθεση πάντα. Ένας από τους πρώτους στίχους που είχα γράψει, τότε σε αγγλικό στίχο, με το συγκρότημα που είχαμε «Dreamer of the Foolmoon» ήταν: «Βλέπω γύρω μου στρατιώτες με σιδερένιους σταυρούς, να προσπαθούν να καταστρέψουν την ψυχή μου».
Αλήθεια τελικά τα «Όνειρα σκουριάζουν» και «Τα Παραμύθια λένε ψέματα», γι' αυτό και δεν πεθαίνουν;
Τα παραμύθια είναι μια πραγματικότητα, την οποία όσο και να θέλουμε να την αποφύγουμε έρχεται μπροστά μας. Κάθε Χριστούγεννα βλέπω μπροστά μου τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, ένα παραμύθι του Τσαρλς Ντίκενς, που σου λέει κοίταξε να δεις, εγώ σου λέω ψέματα, αλλά είναι ψέμα αυτό που σου λέω ή είναι η αλήθεια; Για σκεφθείτε το λίγο, όλοι δεν θα πεθάνουμε: Όλοι θα πεθάνουμε, δεν είναι καλύτερα να ζούμε την κάθε μέρα, λες και είναι η τελευταία μας πάνω στη γη, παρά να πέφτουμε στο λούκι της απληστίας; Καταστρέφοντας τον ψυχικό μας κόσμο και μετά τον δικό μας, να καταστρέφουμε και του διπλανού μας. Ένα παραμύθι δεν σου κάνει ποτέ κακό, καμιά φορά είναι και χρήσιμο να ταξιδεύουμε μέσα από τα παραμύθια. Διαβάζοντας ένα παραμύθι, σταματάει ο χρόνος, προς στιγμή αυτό είναι το αληθινό και άφωνοι απλά συλλογιζόμαστε. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον του, ακόμη και εάν από την αρχή, γνωρίζουμε το τέλος του. Όσο για τα όνειρα, ναι, σκουριάζουν με μια διαφορά, αυτή η σκουριά είναι επιφανειακή, εάν βρεθεί κάποιος που θα νοιαστεί και την σκουπίσει, έτσι μαγικά θα φύγει.
Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας Πολεμιστή και Ονειροπόλο;
Πολεμιστή δεν ξέρω, ονειροπόλο σίγουρα, ακόμη και σήμερα μπορεί να μην ονειρεύομαι τόσα πολλά πράγματα για εμένα, αλλά για τα παιδιά μου. Πολεμιστής θα ήταν μεγάλη κουβέντα να την πω εγώ για τον εαυτό μου. Αλλά από μικρό παιδί, επειδή δεν τα είχα όλα απλωμένα γύρω μου, από τις εργατικές συνοικίες που προέρχομαι εκ των πραγμάτων έπρεπε να αγωνιστείς για να ζήσεις. Πως θα κερδίσεις την επιβίωση περιμένοντας από τους άλλους; Η επιβίωση είναι το παν, ιδίως όταν δημιουργείς κάτι με κάποιον άλλο άνθρωπο, μια οικογένεια, τότε είσαι αναγκασμένος να πολεμήσεις δυο φορές. Εσύ μπορεί να περνάς καλά με το τίποτα, αλλά οι άλλοι τι σου φταίνε; Αυτός ο αγώνας εκ των πραγμάτων είναι πόλεμος, οφείλεις να αγωνιστείς. Πάντα με συγκινούσαν οι άνθρωποι που πάλευαν για τις ιδέες τους. Ιδέες δεν εννοώ κατά ανάγκη πολιτικές, εάν και όλα εκεί οδηγούν στο τέλος. Μου αρέσουν εκείνοι που είναι σταθεροί στις ιδέες του, όχι εκείνοι που τις αλλάζουν κάθε μέρα, για προσωπικό συμφέρον, για αριβισμό...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου